Ήταν ένα παιδάκι που αντί για παιχνίδια και μπαλόνια είχε φτιάξει με σύρμα ένα σχήμα καρδιάς και έπαιζε με αυτό όλη μέρα. Λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι του βρισκόταν ο σταθμός των λεωφορείων και συνήθιζε να πηγαίνει εκεί, γιατί του άρεσε να βλέπει τα τόσο μεγάλα οχήματα. Του φαινόταν περίεργο πως γίνεται να φτιάξει κανείς ένα τόσο μεγάλο πράγμα με ρόδες. Πάντα είχε την απορία που πάει όλος αυτός ο κόσμος και από πού έρχονται!
Τον τελευταίο καιρό όμως, συνέβαινε κάτι που του έκανε εντύπωση! Τα μεγάλα λεωφορεία δεν ξανάφεραν κόσμο, μόνο έφευγαν γεμάτα. «Γιατί να γίνετε αυτό;» αναρωτιόταν, αλλά δεν μπορούσε να δώσει μια απάντηση.
Ένα απόγευμα, που είχε πάρει την συρμάτινη καρδιά του να την πάει βόλτα, τον σταμάτησε στον δρόμο μια κυρία με σουβλερή μύτη και τον ρώτησε αν ξέρει τον δρόμο που οδηγεί στον σταθμό των λεωφορείων.
- «Θα ταξιδέψετε;» την ρώτησε.
- «Ναι, σε μια ώρα φεύγω» απάντησε η κυρία.
Βρήκε τότε ευκαιρία να την ρωτήσει, γιατί τον τελευταίο καιρό, φεύγει τόσος πολύς κόσμος τον τελευταίο καιρό. Η κυρία του είπε πως έφευγε για να βρει δουλειά σε μια άλλη χώρα. Δεν μπορούσε να ζει χωρίς αξιοπρέπεια και πως είχε αγανακτήσει, γιατί οι άρχοντες που διοικούσαν τον τόπο της ήταν κακοί και σπάταλοι.
Το παιδί την χαιρέτησε και της ευχήθηκε καλή τύχη. Πήρε τον δρόμο του γυρισμού για το σπίτι, χωρίς την συρμάτινη καρδιά αυτή τη φορά. Την είχε χαρίσει στην κυρία με την μεγάλη μύτη.
Όταν έφτασε σπίτι η μαμά του τον ρώτησε τι απέγινε η καρδιά από σύρμα και το παιδί της διηγήθηκε όλη την ιστορία. Επίσης, την ρώτησε μήπως έπρεπε να φύγουν και αυτοί. Η μαμά του έστυψε μια λεμονάδα, φώναξε τον μπαμπά και άρχισαν να του λένε τι πραγματικά συμβαίνει.
- «Όντως, στη χώρα μας αυτοί που καθορίζουν τις τύχες μας είναι σπάταλοι και πολλές φορές παίρνουν άδικες αποφάσεις. Πολλοί άνθρωποι αναγκάζονται να φύγουν, οι περισσότεροι νέοι, γιατί δεν αντέχουν να ζουν μια τέτοια κατάσταση.» του είπε η μαμά.
- «Εμείς δεν φεύγουμε» είπε ο μπαμπάς του και συνέχισε «Όλα μπορούν να μας τα πάρουν εκτός από τις ψυχές μας. Αυτές τις εξουσιάζει ο Θεός. Όλο αυτό που γίνεται σήμερα μπορεί να αλλάξει, αλλά πρώτα πρέπει να αλλάξουμε εμείς. Αν δεν αλλάξουμε τρόπο ζωής και δεν παραμερίσουμε τον εαυτό μας για να δούμε τους άλλους γύρω μας με περισσότερη αγάπη, δεν γίνεται να αλλάξει τίποτα!»
- «Δηλαδή πρέπει να αλλάξουμε πρώτα εμείς και μετά οι άλλοι» είπε το παιδί με τρόπο που φάνηκε να τα κατάλαβε όλα
Τον τελευταίο καιρό όμως, συνέβαινε κάτι που του έκανε εντύπωση! Τα μεγάλα λεωφορεία δεν ξανάφεραν κόσμο, μόνο έφευγαν γεμάτα. «Γιατί να γίνετε αυτό;» αναρωτιόταν, αλλά δεν μπορούσε να δώσει μια απάντηση.
Ένα απόγευμα, που είχε πάρει την συρμάτινη καρδιά του να την πάει βόλτα, τον σταμάτησε στον δρόμο μια κυρία με σουβλερή μύτη και τον ρώτησε αν ξέρει τον δρόμο που οδηγεί στον σταθμό των λεωφορείων.
- «Θα ταξιδέψετε;» την ρώτησε.
- «Ναι, σε μια ώρα φεύγω» απάντησε η κυρία.
Βρήκε τότε ευκαιρία να την ρωτήσει, γιατί τον τελευταίο καιρό, φεύγει τόσος πολύς κόσμος τον τελευταίο καιρό. Η κυρία του είπε πως έφευγε για να βρει δουλειά σε μια άλλη χώρα. Δεν μπορούσε να ζει χωρίς αξιοπρέπεια και πως είχε αγανακτήσει, γιατί οι άρχοντες που διοικούσαν τον τόπο της ήταν κακοί και σπάταλοι.
Το παιδί την χαιρέτησε και της ευχήθηκε καλή τύχη. Πήρε τον δρόμο του γυρισμού για το σπίτι, χωρίς την συρμάτινη καρδιά αυτή τη φορά. Την είχε χαρίσει στην κυρία με την μεγάλη μύτη.
Όταν έφτασε σπίτι η μαμά του τον ρώτησε τι απέγινε η καρδιά από σύρμα και το παιδί της διηγήθηκε όλη την ιστορία. Επίσης, την ρώτησε μήπως έπρεπε να φύγουν και αυτοί. Η μαμά του έστυψε μια λεμονάδα, φώναξε τον μπαμπά και άρχισαν να του λένε τι πραγματικά συμβαίνει.
- «Όντως, στη χώρα μας αυτοί που καθορίζουν τις τύχες μας είναι σπάταλοι και πολλές φορές παίρνουν άδικες αποφάσεις. Πολλοί άνθρωποι αναγκάζονται να φύγουν, οι περισσότεροι νέοι, γιατί δεν αντέχουν να ζουν μια τέτοια κατάσταση.» του είπε η μαμά.
- «Εμείς δεν φεύγουμε» είπε ο μπαμπάς του και συνέχισε «Όλα μπορούν να μας τα πάρουν εκτός από τις ψυχές μας. Αυτές τις εξουσιάζει ο Θεός. Όλο αυτό που γίνεται σήμερα μπορεί να αλλάξει, αλλά πρώτα πρέπει να αλλάξουμε εμείς. Αν δεν αλλάξουμε τρόπο ζωής και δεν παραμερίσουμε τον εαυτό μας για να δούμε τους άλλους γύρω μας με περισσότερη αγάπη, δεν γίνεται να αλλάξει τίποτα!»
- «Δηλαδή πρέπει να αλλάξουμε πρώτα εμείς και μετά οι άλλοι» είπε το παιδί με τρόπο που φάνηκε να τα κατάλαβε όλα
Υπέροχα όλα!!!Και το παραμυθάκι βέβαια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι είναι τόσο απλό, πρέπει ν' αλλάξουμε εμείς για να αλλάξει ο κόσμος μας...κι ένα παιδί μπορεί να το καταλάβει ,ενώ οι σοφοί μας όχι !
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό μήνα Δρ Βρακατόρ!
Ειρήνη καλό μήνα
ΑπάντησηΔιαγραφήΝίκη, πραγματικά είναι τόσο απλό! Καλό μήνα
Καλό μήνα!!! Μαλον επιδή είναι τοσό απλό δεν το καταλαβένουν πολύ. Καλό βράδι
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό μήνα Μαρία!
ΑπάντησηΔιαγραφήBeautiful!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφα παρουσίασες την καθημερινότητά μας. Το όμορφα αφορά περισσότερο τον τρόπο, και τις φιγούρες, γιατί η καθευατό καθημερινότητά μας είναι άστα νά πάνε!
ΑπάντησηΔιαγραφήHelmi, thnks
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναστασία δυστύχως αυτή είναι η καθημερινότητα, απλά είπαμε θάρρος.
Χαίρομαι που πέρασα από το μπλογκόσπιτο σου Δόκτορα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραίες οι κατασκευές σου..
Μια ερώτηση, που αφορά όμως άλλη ανάρτηση σου.. Τις ανακυκλώσιμες καρφίτσες .Με ποια υλικά τις έφτιαξες; Σε ευχαριστώ πολύ και..
Καλό Καλοκαίρι!!
Καταπληκτικά,ο τρόπος παρουσίασης σου υπέροχος,οι κατασκευές σου επίσης εκπληκτικές.Συγχαρητήρια
ΑπάντησηΔιαγραφήNadia ευχαριστώ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαρπαθακι περνάω για την συνταγή
Αυτο το ιδιαιτερο,μοναδικο σου στυλ,το γεματο παντα με μαγευει!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήφιλια πολλααααααααααΧ2 καλη εβδομαδα να εχουμε ολοι μας!!!!
handmade+artx2 ευχαριστώ
ΑπάντησηΔιαγραφήOh, so beautiful works!
ΑπάντησηΔιαγραφή