Παραμύθι απο χώμα και νερό

Αρκετά χιλιόμετρα μακριά από την Μιζερούπολη, δίπλα στο δάσος ήταν ένα χωριό με λιγότερο από 5 σπίτια, το Χωματοχώρι. Εκεί οι ντόπιοι ζούσαν χωρίς σκοτούρες στο κεφάλι τους.

Ένα βράδυ η Πηλίνη, το πιο όμορφο κορίτσι του χωριού βγήκε από το σπίτι της, κρυφά από τους γονείς της και άρχισε να τρέχει στον λόφο των σαλιγκαριών!

Σχεδόν κάθε βράδυ έκανε το ίδιο πράγμα, χωρίς να την υποψιαστεί κανείς. Αυτό το έκανε γιατί εκεί συναντούσε τον φίλο της τον Πηλόδωρο.

Εκείνο το βράδυ όμως, ο Πηλόδωρος ξεφύλλιζε ένα περιοδικό με φορέματα. Ήταν ερωτευμένος μαζί της (αλλά η Πηλίνη δεν το γνώριζε) και σχεδίαζε να της κάνει δώρο ένα ωραίο φόρεμα για τα γεννεθλιά της.

Όταν άκουσε την Πηλίνη να ανεβαίνει τον λόφο, αμέσως έκρυψε το περιοδικό και προσπαθούσε να συμπεριφέρεται σαν να μην τρέχει τίποτα.
Η καρδιά του κόντευε να σπάσει από την αγωνία του να μην καταλάβει ούτε το παραμικρό η Πηλίνη. Έκανε λοιπόν πως κοίταζε τον ουρανό.

- «Καλησπέρα», είπε η Πηλίνη και κάθισε δίπλα στον φίλο της.
- «Καλησπέρα», απάντησε αυτός και δαγκώθηκε από αγωνία, μήπως η φίλη του ανακαλύψει το κρυμμένο περιοδικό.
- Τι κοιτάς;
- Βλέπω τα αστέρια.
- «Μα καλά, μόνο τα αστέρια βλέπεις εσύ;» του είπε η Πηλίνη «Δεν βλέπεις που είναι γεμάτο διαστημόπλοια; Σήμερα πρέπει να έχουν πολύ δουλειά οι διαστημάνθρωποι. Όλο πάνε και έρχονται!»

Πραγματικά εκείνο το βράδυ στον ουρανό ταξίδευαν πολλά διαστημόπλοια, αλλά ο Πηλόδωρος δεν συγκινούνταν από κάτι τέτοια. Ήταν τόσο πολύ ρομαντικός, που έβλεπε μόνο τα αστέρια!

- Τα βλέπω, αλλά για μένα δεν έχουν και τόσο σημασία όλα αυτά!
- «Και τι έχει σημασία για σένα;» είπε κάπως ειρωνικά η Πηλίνη.
- Με νοιάζουν μόνο τα αστέρια και τίποτα άλλο! Εξάλλου είναι τόσο όμορφα και τόσα πολλά, που δεν μπορώ να μην τα κοιτάω συνέχεια.
- «Και τι είναι τα αστέρια;» ρώτησε ξανά η Πηλίνη.
- Όταν τα παιδιά κλαίνε, τα δάκρυα τους γίνονται αστέρια.
- Δηλαδή, ο ουρανός είναι γεμάτος δάκρυα;
- Ναι, κάθε δάκρυ κι ένα αστέρι.
- Μα πως γίνεται και χωράει τόσα δάκρυα;
- Τα μαζεύει ο Θεός και τα τοποθετεί με τη σειρά. Έχεις προσέξει με πόση αρμονία είναι βαλμένα στον ουρανό;
- Και γιατί λαμπιρίζουν με αυτό το χρυσό χρώμα;
- Γιατί μέσα τους κρύβουν όλη τη σοφία του κόσμου, όπως τα μικρά παιδιά.
- Πως μπορεί να συμβαίνει αυτό;
- Ποιο πράγμα;
- Να…τα παιδιά πως γίνεται να είναι σοφά, αφού δεν γνωρίζουν πολλά πράγματα. Καλά καλά δεν μπορούν να σκεφτούν τι είναι καλό για τα ίδια και περιμένουν από τους μεγάλους να τα φροντίσουν. Εξάλλου οι μεγάλοι σκέφτονται και μιλάνε σαν να τα γνωρίζουν όλα!
- Αυτό νομίζουν, αλλά δεν είναι έτσι.
- Πως γίνεται αυτό;
- Το είπες πριν μόνη σου…οι μεγάλοι σκέφτονται. Κάνουν τα πάντα χρησιμοποιώντας το μυαλό τους. Όλη μέρα, κάθε μέρα σκέφτονται και έχουν σταματήσει να αισθάνονται. Ρίξε μια ματιά στις μεγαλουπόλεις. Έχεις δει με πόσο γκρι έχουν βάψει τα σπίτια τους; Ενώ στα παιδιά λειτουργεί η ψυχή, γι αυτό είναι αγνά και καθαρά. Βλέπουν πράγματα που οι μεγάλοι δεν μπορούν ούτε να τα φανταστούν. Ο κόσμος του είναι γεμάτος χρώμα και αγάπη. Από την αγάπη ζουν. Αυτή τα τρέφει. Χωρίς αυτή γίνονται μεγάλοι.


Η Πηλίνη ξαφνικά σηκώθηκε από τη θέση της και χωρίς να πει ούτε μια λέξη πήρε το δρόμο προς το χωριό. Ο Πηλόδωρος δεν μίλησε. Το μόνο που πρόλαβε να δει ήταν την αγαπημένη του φίλη να σκουπίζει τα μάγουλά της από τα δάκρυα.